En zo hoort het ook.
Op het moment van schrijven van dit blog zit ik in Medellín, Colombia. Het is zaterdagmiddag, 14u en de zon schijnt. Buiten is het warm en ik zit binnen achter mijn laptop met de ventilator aan. Mijn huid is nog niet gewend aan de felle zon, dus ik doe het rustig aan.
Drie weken geleden zat ik in de auto naar een verjaardagsdiner van een goede vriend en plotseling kreeg ik de ingeving om mijn spullen te pakken en naar Colombia te gaan. Al een paar weken ging ik mentaal niet zo lekker, en dat is een understatement. Ik begon last te krijgen van paniek- en andere donkere gedachten die zich in loops door mijn hoofd heen afspeelden. Inmiddels kan ik de liedjes van die mentale ‘oude plaat’ goed onderscheiden van gedachten en gevoelens die via mijn hart tot me komen. Die mentale oude plaat die in loopjes ronddraait in mijn hoofd, voelt als gestagneerde energie in mijn hoofdgebied. Als ik het verder zou omschrijven, zou ik zeggen dat het puntig, vierkant en hardnekkig voelt.
Gedachten en gevoelens die bij me binnenkomen via mijn hart, voelen alsof ze binnenkomen via een soort geleide stroom langs de achterkant van mijn hoofd naar beneden. Alsof er een schep water door mijn kruin wordt gegoten door zo’n nauwe, komvormige schep….
Snap je? 😅
Mijn ingeving om naar Colombia te reizen, voelde als zo’n warme stroom met water.
Ik liet het idee een tijdje marineren. Welgeteld twee dagen… voordat ik zeker voelde dat dit was wat ik mocht gaan doen. Een reis maken die me aan het hart gaat…
Hoewel ik zeker voelde dat dit de ingeving was die ik mocht volgen, ging ook mijn koppie met me aan de haal. Ik bedacht allerlei redenen om niet te gaan.
“Je betaalt toch huur voor je werkstudio? Zonde als die leegstaat!” “Je hebt geen vast inkomen, je moet werk zoeken!” “En wat met kerst? Je familie rekent op je!”
De grootste angst? Mijn familie teleurstellen. Jarenlang was ik de brave meid die netjes bij de familie aansloot om kerst te vieren ondanks mijn eigen pijnstukken, ik deed dit vooral voor mijn opa. Maar dit jaar voelde anders.
De keuze maken
Ik koos voor mezelf. Ik boekte een ticket naar Colombia, met een retour ná de kerstdagen. De schuldgevoelens knaagden, maar ik wist: dit was de juiste keuze.
Voor jezelf kiezen gaat gepaard met schuldgevoel. Je eigen plek innemen, je authentieke zelf zijn, botst soms (of nowadays zelfs vaak) met de verwachtingen van anderen. Maar het is essentieel om je eigen pad te volgen, ook al betekent dat het doorbreken van oude patronen en het loslaten van loyaliteiten die je niet langer dienen.
Je schuldig maken is inherent aan je eigen plek innemen en daarmee ook, in je eigen kracht gaan staan.
Had ik mijn schuldgevoel niet willen gedragen, dan was ik thuis gebleven. Ten koste van mezelf. Maar ik kies voor mijn eigen leven, mijn eigen geluk. En dat gun ik jou ook.
Worstel jij ook met schuldgevoelens en het volgen van je hart? Een opstelling kan hier helende beweging in brengen.
Bekijk de data voor familieopstellingen of ga 1:1 met mij aan de slag. Durf je te kiezen voor jezelf, dan zul je merken dat je levensenergie weer kan gaan stromen. En dat je als vanzelf meer geluksgevoel mag ervaren.
